Quaedam imagines adnotationesque de rebus Tuscis

Ecce meae chartulae creditōriae cum imāginibus operum artis Tuscōrum.

– Trēs mūsicī: saltātor tībīcen fidicenque. Ϻυθι leopardōrum, Ταρψνα, c.480-450 a.C.n.

– Sarcophagus coniugum. Γισρα, saec. VI a.C.n.

Vocābula Tusca

ϻυθι = tumba, tumulus, sepulcrum

Ταρψνα = Tarquiniī

Γισρα = Caere

μυτνα = sarcophagus, [λίθος] σαρκοφάγος

πυια = uxor, fēmina

N.B. Primum, littera Ψ ā Tuscīs ēnūntiātur sīcut littera Χ Graeca: [kʰ]. Tum praeterā, Ϻϻ (σαν) nōn est Μμ (μῦ)! Itaque, ϻυθι in alphabētō Latīnō scribitur ut “suthi” (fortasse etiam “śuthi”, quoniam ϻ ēnūntiātur ut [ʃ]). Hoc vocābulum scrībī potest etiam ut συθι, e.g., in urbe Clūsiō (Tusce dicitur Γλευσιν).

Et ecce dēlīneātiō ā mē facta dē statuā leōnis ālātī Tuscī.

Facta est aetāte archaīcā saeculō VĪ ā.C.n. Nunc exhibētur in Mūsēō Menil, Hustōniae.

Medium est saxum volcānium quod Ītalicē dīcitur nenfro. Hoc genus saxī inveniēbātur in urbe quae nōminātur Vulcī, vel Ϝελψ lingua Tuscōrum. Ϝ est digamma, nōn est littera F Latīna. Sī plūra dē hōc argūmentō legere cupis, hoc est

Vocābula Tusca

Ϝελψ = Vulcī

λευ = leō

μαν/μανιμ = monumentum fūneris (?)

σπυρ- = urbs, πόλις